Αφιερωμένο στις δυσεύρετες τάξεις των στοχαστών του σύγχρονου πολιτικού βίου, αυτές που αγωνίζονται να σπάσουν το κέλυφος της ανυπαρξίας και το φράγμα της λήθης και να περπατήσουν ελεύθερα στην αιωνιότητα!
«... Ήμουν κάπου έξι χρονών, στη μέση ενός αγρού. Από τη μία πλευρά εκτείνονταν ο αγρός μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι σου και από την άλλη μάλλον κατέληγε σε βαθύ χάσμα. Ήταν μεσημέρι και ο ήλιος εκτυφλωτικός και διαπεραστικός, τόσο που ήθελες να κρυφτείς για να μην σε τρυπήσει και σε διαλύσει όπως η ραδιενέργεια τα φύλλα. Φορούσα ένα όμορφο λουλουδάτο άσπρο φορεματάκι με κόκκινα λεπτεπίλεπτα λουλουδάκια, ξέρεις σαν και ‘κείνα που μ’ αρέσουν πολύ, και είχα καστανά καρέ μαλάκια. Τι άγχος Θεεέ μου!! Έτρεχα μέσα στα ψιλά στάχυα, που κάλυπταν το σώμα μου ίσαμε πάνω, χωρίς σταματημό και ο φόβος μου ήταν μην πέσω στο γκρεμό...!»
«... Ήταν απογευματάκι πια. Σουρούπωνε μάλλον. Ήμουν πίσω από τα κάγκελα σε μια στενόμακρη αυλή. Σαν κάτι παλιές αυλές που βλέπανε απευθείας στο δρόμο, σαν να μην υπήρχε πεζοδρόμιο! Το όλο οικιστικό τοπίο σου θύμιζε λίγο τη φτωχογειτονιά της παλιάς ελληνικής ταινίας. Κρυβόμουνα! Αλλά κανείς δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Ήταν όλοι τους αδύναμοι, ανήμποροι, έως και αδιάφοροι. Ένας μαύρος ερχοτάνε κατ’ επάνω μου. Ανέβηκα κάτι σκάλες, μπήκα από ‘δω, μπήκα από ‘κει, μπήκα τελικά σ’ ένα μαγαζί γεμάτο ανθρώπους, αλλά τίποτα. Με βρήκε... Και μ’ έσφαξε...»
«... Ταξίδευα με το πλοίο. Ήταν πάλι μεσημέρι, θα ‘λεγες μάλλον γύρω στις δώδεκα. Ήλιος έντονος και καυτός, αυτός που σου τυφλώνει τα μάτια και κάνει το δέρμα σου να λιώνει σαν λίπος στο τηγάνι. Αηδίαα!! Ξαφνικά, μεσοπέλαγα, στη μέση του τίποτα δηλαδή και του πουθενά ένας τεράστιος άσπρος κόκορας περνώντας από πάνω μου, με μικρή ταχύτητα και σε απόσταση μόνο λίγο μέτρων πάνω από το κεφάλι μου, εξερράγη σαν μπαλόνι! Και τότε αίματα χύθηκαν επάνω μου και στο πρόσωπό μου!...»
- Χαχαχα! Μαύρος; της είπα! Και είσαι και αριστερή!
- Τι φταίω εγώ! μου απάντησε. Η επί δεκαετίες προπαγάνδα έπιασε τόπο βλέπεις. Το συνειδητό μου μπορώ να το ελέγξω, αλλά το ασυνείδητο ...
- Ακριβώς! Το έχεις καταλάβει υποθέτω ότι είσαι απλά τρελή και ότι χρειάζεσαι ψυχίατρο. Ξέρω έναν καλό της είπα γελώντας. Λίγο τζαναμπέτης, αλλά καλός!
.......................................................
- Δεν μπορώ άλλο «Σεληνάκι» μου... Απόκαμα... Τα μαλλιά μου άσπρισαν, το σώμα μου γέρασε, τα μάτια μου βαθούλωσαν, η θλίψη μου ξεπετάγεται σε πίδακες πηχτού υγρού από μέσα τους ή βυθίζεται στα σωθικά μου πνίγοντάς μου το λαιμό. Και η καρδιά μου μαύρισε από το πέπλο της μοναξιάς που σαν βέλος μου δείχνει ολόισια την άβυσσο...
- Και ποιος φταίει γι’ αυτό;
- Το ότι δεν είμαι τραμπούκος ίσως;
- Μόνο οι τραμπούκοι πετυχαίνουν;… Τα όνειρά σου άλλα λένε...
- Είσαι μικρή ακόμη και γεμάτη θεωρίες. Ένα παιδί! Και δεν ξέρεις... Θέλω να ξεκουραστώ κι εγώ λίγο. Πίσω στην πατρίδα… Το ‘χω το δικαίωμα!
- “Fear, guilt, anxiety, key words in the vocabulary of 20th century man. How do you banish these dark images from the soul?” ... 1 Σ’ αυτή την πατρίδα θες να ξεκουραστείς;
- Τι Θες! από ‘μένα;
- Ξέρεις τι θέλω από ‘σένα… Έχω και ‘Γω! δικαιώματα πάνω σου! Ξεχνάς; Περισσότερα και από τους άλλους. Όχι μόνο οι «Γκροτέσκοι» και οι «Κοντοί». Θέλω να υποστηρίξεις την κόρη μας την «Mediocris», που αυτή τη στιγμή στέκεται μόνη της στο πεδίο της μάχης ενάντια στους «Επικυρίαρχους». Πρέπει να προσέξεις όμως γιατί οι «Γκροτέσκοι» έχουνε στήσει ψευδαισθησιακές παγίδες. Και οι ακυρωμένες τάξεις των «Κοντών»… Δεν μπορείς να βασιστείς σ’ αυτούς. Αυτοί δεν νοιάζονται για τον πόνο των άλλων... Παρά μόνο για τον εαυτό τους…
- Πνίγομαι!...
- Αν δεν μπορείς εσύ «Αμάντα» να καθυποτάξεις και να στρατολογήσεις το «Δαίμονα»…
Τότε δεν μπορεί κανείς...
Εμείς δεν έχουμε την αγάπη σου;
- ...Και τι θες να κάνω;
- Ν’ ασκήσεις VETO... στην «Πατρίδα»... Όλα τ’ άλλα θα ‘ρθουν από μόνα τους...
Η «Αμάντα» μειδίασε θλιμμένα, με καληνύχτισε φιλώντας με όλο τρυφερότητα στα δύο μάγουλα και στο στόμα γεμίζοντάς το με το μέλι της θλίψης της και έφυγε μέσα στη νύχτα για να πορευτεί το «δρόμο του δικού της μαρτυρίου» ... Δεν ξέρω αν θα καταφέρει ν’ αντιμετωπίσει το πεπρωμένο της … Όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…
___________________________________________________________________________
Στο παραπάνω μυθοπλαστικό «καρέ», πήραμε μία ιδέα, για το πως οι εσωτερικεύσεις, που προκύπτουν από την επίδραση ανασταλτικών περιβαλλοντικών επιδράσεων, μπορούν να εντυπώσουν εικόνες που θα επιδράσουν στην εύρυθμη λειτουργία της δέσμευσης2 και κατ’ επέκταση θα υποβαθμίσουν ποσοτικά και ποιοτικά τη δυναμική2. Υπάρχουν διάφορα θεωρητικά συστήματα που επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω, τα οποία εδώ είναι ολότελα αδύνατο να αναλυθούν, ούτε καν στοιχειωδώς αν και σκοπεύω στο μέλλον να επιχειρήσω κάποια σύνδεση μεταξύ τους στο πλαίσιο κάποιας άλλης εργασίας. Μία προσωπική μου σύντομη γνώμη αναφορικά με το θέμα του τίτλου, στο ευρύτερο πλαίσιο του συστήματος που εγώ πρεσβεύω, είναι δυνατόν βέβαια να κατατεθεί.
Η ποιότητα και το είδος των ανθρωπίνων επαφών κατά τις πρώιμες κυρίως φάσεις της ζωής, συγκαταλέγονται στα πιο σημαίνοντα γεγονότα. Σ’ αυτές τις φάσεις εκκολάπτονται εκείνες οι ψυχικές δομές, που σταδιακά μέσω της έλκυσης πραγμάτων του εξωτερικού κόσμου θα διαμορφώσουν τις πιο συγκεκριμένες εκδηλώσεις της ύπαρξης του καθενός μας, μέσα στις οποίες συγκαταλέγονται και οι ΟΓΚΟΛΙΘΙΚΕΣ ΠΑΘΟΓΟΝΕΣ ΣΤΡΟΥΚΤΟΥΡΕΣ. Θεμελιώδης δε είναι και η συμβολή σε όλα τα παραπάνω, των στοιχείων της ιδιοσυγκρασίας. Η μετεξέλιξη των παθογόνων στρουκτούρων (αν δεν έχουν ήδη φτάσει σε οριακό σημείο) και τελικά η κάθοδος είναι αναμενόμενες αν δεν προλάβει η θεραπεία. Η διαγενεακή μεταφορά χαρακτηριστικών δεν είναι απλή υπόθεση, ούτε απλά και (ορθότερα) μόνον προϊόν μιμητικής διαδικασίας (παρά το βαθμό συμμετοχής της) και οπωσδήποτε οι άνθρωποι σε μία οικογένεια δεν είναι «συγκοινωνούντα δοχεία», όπου μέσω της έκχυσης προσλαμβάνουν όλοι ένα παραπλήσιο περιεχόμενο. Στους χώρους της ανθρώπινης επαφής διαμεσολαβούν δηλαδή κάποιοι περισσότερο πολύπλοκοι εσωτερικοί ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ.
Υπάρχουν μορφές εξουσίας που μπορούν να ασκήσουν σοβαρή και συγκεκριμένου τύπου επίδραση σε εξαρτώμενες από αυτές οντότητες, μέσω κάποιας ειδικής μορφής βίαιης συμπεριφοράς. Μέσα σ’ αυτές τις εξουσίες συγκαταλέγεται πρωτίστως η ΓΟΝΕΪΚΗ. Γονείς που έχουν πέσει οι ίδιοι θύματα κάποιας ειδικής μορφής βίας θα παραγάγουν και οι ίδιοι βία. Η πρώτη άμεση επίπτωση της ειδικού τύπου βίας είναι η καταστολή της πρωτογενούς δράσης της LIBIDO και δεν εννοώ το σεξ. Μιλάω ευρύτερα. Η καταστολή της libido είναι ένα είδος στείρωσης ή ευνουχισμού, πράγμα το οποίο θα εισάγει με απόλυτη σαφήνεια και κατηγορηματικότητα τη βασική παράμετρο του ευνουχισμένου ψυχισμού, την ΥΠΟΤΑΓΗ. Η υποταγή βέβαια συνιστά, όπως και η αυτεξουσιότητα, ενδιάθετο χαρακτηριστικό του ανθρώπου με προσαρμοστική λειτουργία και κάποιο ποσό και είδος υποταγής είναι επιβεβλημένο προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιβίωση και μέσα σ’ ένα ευρύτερο ψυχολογικό πλαίσιο και η μάθηση. Ο Russell μάλιστα υποστήριζε ότι εναλλακτικά όλοι ασκούν κάποια εξουσία στους άλλους, ως μία επικοινωνιακή λειτουργία και θα έλεγα «πως καλά τα λέει». Και εξακολουθώ: Για να διατηρήσει μάλιστα τον αναπτυξιακό της χαρακτήρα, η υποταγή πρέπει σταδιακά να αποσύρεται και ν’ αντικαθίσταται από την αυτεξουσιότητα και να επανενεργοποιείται σε αξιοσημείωτο ποσό, ΜΟΝΟ υπό ειδικές συνθήκες και περιστασιακά, ως αμυντική διαδικασία και εν γένει μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο διεξαγωγής μίας τακτικής μάχης και επιβίωσης.
Η υποταγή όμως με τη διαμεσολάβηση της βίας είναι αλλότριο πράγμα και δεν πρέπει να συγχέεται με τα παραπάνω. Με την υποταγή ο οργανισμός υφίσταται κάποιο είδος και ποσό φίμωσης, βασανισμού, ακρωτηριασμού και τελικά καθίζησης των αυτονομιστικών τάσεων τις libido για να εγκαθιδρυθεί έπειτα ένα ολοκληρωτικό καθεστώς ΤΡΟΜΟΥ όσον αφορά οποιαδήποτε επικείμενη στασιαστική διάθεση. Όμως το χειρότερο δεν είναι η εξωτερική επιβολή και άλλωστε ποτέ δεν ήταν. Κάτι τέτοιο δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα συμπτωματικό γεγονός στη δυναμική και την πορεία της ιστορικής εξέλιξης των ανθρωπίνων πραγμάτων. Κάθε πραχτική εξαναγκασμού οφείλει να κατοχυρώσει την εξουσία της πάνω στην αναγεννητική δράση της libido, ορίζοντας ως μόνη δυνατή οδό, την πίστη σε αυτή αλλά και κάθε ανυπακοή ως πράξη εγερτική της ΕΝΟΧΗΣ. Η ενοχή έρχεται εδώ να συμπληρώσει και να κατοχυρώσει το έργο της τρομοκρατίας και να υποδείξει στον «υποτελή» ότι δεν διαθέτει καμία ικανότητα, καμία δεξιότητα επιλογής και κρίσης, καμία εξουσία και καμία νομιμοποίηση στα θέλω του. Κατ’ επέκταση κάθε τάση αυτονόμησης και κριτικής τοποθέτησης στα πράγματα του κόσμου, στερείται αξίας και νομιμότητας και αναδεικνύει απλά και μόνο την αναξιότητα, τη διαφθορά και την ελλειμματικότητα του ευτελούς και αδυνάμου.
Η λαϊκή ρήση λέει, «χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, το φιλάς». Και έτσι είναι. Εν τέλει, μειωμένων των αντιστάσεων λόγω της εξάντλησης, αλλά και από την βαθύτερη ανάγκη κατανόησης και αιτιολόγησης των αιτιών της επίθεσης εναντίον του, και από την ανάγκη της ανακούφισης από τα βάσανά και την αγωνία της επιβίωσης και της ανάκτησης του αυτοσεβασμού του, το άτομο ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ με την άποψη και τη ΘΕΣΗ της ενοχής για το ίδιο το άτομο, την αναξιότητα και την ανικανότητα του. Από την άλλη, ταυτίζει ΑΥΤΟ ΚΑΘΕΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ με τον ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΚΦΡΑΣΤΗ της, ο οποίος γίνεται ο υλικός ΦΟΡΕΑΣ και η επέκτασή της στον μακρόκοσμο. Έτσι καθιστά το λόγο ΤΗΣ από τη μια αλλά και τις υποδείξεις του ΦΟΡΕΑ ΤΗΣ από την άλλη (ο οποίος δρα ως το ανδρείκελο και ο εκφραστής των επιθυμιών της και είναι εξίσου υποταγμένος σε αυτήν), ΟΔΗΓΟ της ζωής του. Συνεπώς η ενοχή γίνεται κατ’ ελάχιστον το ΠΛΑΙΣΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ και ο ΣΥΜΒΟΥΛΑΤΟΡΑΣ του θύματος ενώ εσχάτως Ο ΚΗΔΕΜΟΝΑΣ που εναγκαλίζεται και εγκολπώνεται στοργικά και επιβραβεύει το πειθήνιο τέκνο, που αρέσκεται και εξυπηρετείται από την προστατευτική δράση και τις θωπείες της, επιτείνοντας την αυτοακύρωσή του (ανατρέξτε στην έννοια μαζοχισμός / ψυχαναγκασμός). Η φροϋδική λειτουργία της ταύτισης θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να εξεταστεί και κάτω από αυτό το πλαίσιο, αν δεν το έχει ήδη κάνει κάποιος και μέσω αυτής να γίνει περισσότερο κατανοητή η επιδημιολογική / διαγενεακή εκδήλωση των ψυχικών χαρακτηριστικών, ασφαλώς όταν είναι τέτοια.
Εγώ εδώ ενδιαφέρομαι για την ενοχή ως συμβουλάτορα. Ασφαλώς για να επιβιώσει αυτή η ψυχική δομή καταναλίσκει τεράστιο ποσό ενέργειας (γιατί είναι και ανοικονόμητη, όπως το ελληνικό κράτος), την οποία όπως ίσως εύλογα φαντάζεστε ΥΠΕΞΑΙΡΕΙ από τη libido και το ισχυρό της όπλο τη θέληση. Υπό αυτές τις συνθήκες κάθε κάλεσμα της φύσης και κάθε κάλεσμα για δράση, είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι θα προσκρούσει στην επίσχεση της απουσίας νομιμότητας και της αναξιότητας που υπαγορεύει η ενοχή. Από δω και πέρα και με την πάροδο του χρόνου, θα αξιοποιήσει (καταλλήλως της παραμετροποίησης του οργανισμού) εκείνα τα πράγματα του εξωτερικού κόσμου που θα κατοχυρώσουν την εξουσία της με την δημιουργία σχετικών αναπαραστάσεων και θα δημιουργήσει (με την εκτροπή και τη συνδρομή των επενδύσεων της libido) τις βασικές και εσχάτως τη ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΔΟΜΗ της εκδήλωσής της, που αρέσκομαι ναρκισσιστικώς και λογοτεχνικώς να αποκαλώ «ΔΑΙΜΟΝΑ». Η ανάλυση όμως θα σταματήσει εδώ και θα συνοψίσω επισημαίνοντας πως μέχρις εδώ είδαμε πως δημιουργείται ένα πρωτογενές ψυχικό υπόστρωμα ΕΥΑΛΩΤΟΤΗΤΑΣ, όπου το κυριαρχικό στοιχείο είναι αυτό της ενοχής.
Στη ζωή, κάποιοι από ‘μας ίσως έχουμε συναντήσει ανθρώπους που αισθανόμαστε ότι ξεχωρίζουν. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη, εγώ εδώ θ’ αναφερθώ ειδικά σε εκείνους τους ανθρώπους, που στο πεδίο της ΑΝΑΛΥΤΙΚΗΣ & ΣΥΝΘΕΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ αρκετά συχνά ξεχωρίζουν. Δεν θα εξηγήσω το γιατί συμβαίνει αυτό (αυτό είναι άλλο θέμα), απλά κάνω τη διαπίστωση. Αυτή η υπεροχή όμως δεν είναι αυτονόητη από πραγματολογικής άποψης, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι μπορεί να καταλήξει κυρίως θεωρητική αν δεν καλλιεργηθεί καταλλήλως και περισσότερο αν παρεμποδιστεί σοβαρά. Η καλλιέργεια του φόβου, του τρόμου και της ενοχής, είτε αυτό γίνει συνειδητά, είτε ασυνείδητα, μπορεί (σε συνδυασμό Πάντα με άλλες παραμέτρους της ζωής του ανθρώπου) να έχει από οδυνηρές έως τραγικές επιπτώσεις. Η επίσχεση των λειτουργιών του εγώ είναι σημαντική και ακόμη και αν δεν είναι ολοκληρωτική, σίγουρα θα ανακόψει σοβαρά την πορεία. Σε άλλες δε περιπτώσεις θα οδηγήσει την προσωπικότητα σε βούλιαγμα ώστε η ζωή να βιώνεται τελικά σαν «Γολγοθάς», σε τελμάτωση εξίσου και πιθανώς από κει και πέρα, με τη συνδρομή των «μηχανισμών άμυνας του εγώ», σε επικίνδυνα κανάλια μέχρι την εκμηδένιση.
Ο φόβος και η ενοχή θέτουν ισχυρά εμπόδια στις εσωτερικές τάσεις ανάπτυξης και στα οράματα ενός ανθρώπου (στοιχεία της δέσμευσης και ανταγωνιστικά της ενοχής) και το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι μια ατέρμονη, αιώνια πάλη μεταξύ των εσωτερικών στοιχείων και των φωνών του ανθρώπου, ο οποίος αναζητάει εναγώνια τη ΛΥΤΡΩΣΗ στη ΦΥΓΗ και την ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΗΣΗ στις υποδείξεις και στον κόσμο της ενοχής. (Και για να κάνω εδώ μία παρένθεση, όταν η παλινδρόμηση ενταθεί, τότε αξιοποιώντας και τα επιθετικά ένστικτα προχωράει, κατόπιν της εγκατάλειψης στον φόβο, στην ΠΑΡΑΔΟΧΗ της ΗΤΤΑΣ, που συνίσταται στην αυτομόληση σε προηγούμενες καταστάσεις της ύπαρξης. Ασφαλώς κάτι τέτοιο δεν γίνεται απροκάλυπτα, αλλά με τη χρήση των «μηχανισμών άμυνας του εγώ» που καμουφλάρουν υποκριτικά τον φόβο με το ένδυμα της επανάστασης και της αυτονόμησης). Η ενοχή όπως προείπα επισημαίνει την αυτοαπόρριψη του ατόμου, ως προς τη νομιμότητα, την αξία και τις ικανότητές του. Ακόμη και όταν αυτός πετυχαίνει πράγματα ή κατανοεί σε βάθος άλλα, δεν πιστεύει στα μάτια του! Και κάνοντας άλλη μία παρένθεση, μη σας ξεφεύγει καθόλου το γεγονός ότι τέτοιου είδους μεθοδεύσεις υιοθετούνται, με τη συνδρομή ασφαλώς «αξιοσέβαστων» ειδικών του ψυχολογικού κλάδου, από θεσμικούς παράγοντες στον κοινωνικοπολιτικό χώρο πια, δηλαδή στο ΜΑΚΡΟΚΟΣΜΟ. Και ο νοών νοείτο!
Ένα από τα στοιχεία που μπορεί να εμπλακεί σ’ αυτή τη διαπάλη των εσωτερικών φωνών, στη συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, είναι αυτό που εγώ καλώ με κάποια τρυφερότητα «ΛΟΓΟ». Και λόγο εγώ εννοώ ό,τι εκδιπλώνει και αποκαλύπτει την αλληλουχία των πραγμάτων, τους μηχανισμούς στερέωσης της πραγματικότητας, την ορμή, τη δυναμική και την εγγενή τους τάση με τις νομοτελειακές παραμετροποιήσεις που τις διαπερνούν. Και πιστεύω ότι η υπηρέτηση της ανάδειξης του λόγου είναι ταυτόσημη με την υπηρέτηση του εαυτού, ο οποίος είναι όχι τμήμα του αλλά συμπύκνωση των αρχών και των παραμέτρων του. Και θεωρώ ότι ο λόγος φέρει μέσα του ενοποιημένα τα υγιή στοιχεία του εαυτού, που αντλούνται από το ΕΚΕΙΝΟ και το ΥΠΕΡΕΓΩ, και τα οποία συστρατεύονται με την υγιή πλευρά του ΕΓΩ. Και όσο περισσότερο αφομοιώνει και υπηρετεί το άτομο τα στοιχεία και της παραμέτρους του λόγου, τόσο περισσότερο υπηρετεί τον εαυτό του και τόσο περισσότερο ατρόμητος γίνεται εν σχέση με τους αρχέγονους / αρχετυπικούς φόβους και την χειραγώγηση και στρατολόγηση των «δαιμόνων».
Όταν αναφερόμαστε στο «Λόγο» δεν υπαινισσόμαστε τίποτε αναφορικά με τις θετικές ή αρνητικές αξίες των πραγμάτων. Ο «Λόγος», κατά τη γνώμη μου δεν έχει αξίες, αλλά απλά λειτουργίες και υπονοεί την Οργάνωση ως την ψυχή του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ δηλαδή της ΥΠΑΡΞΗΣ. Εμείς έχουμε αξίες. Και οι ταξινομήσεις των πραγμάτων που κάνουμε αποσκοπούν στην διασφάλιση των συμφερόντων μας. Και όσο καλύτερη ανάγνωση πετυχαίνουμε των παραμέτρων του «Λόγου» τόσο ασφαλέστερες και υψηλότερης διαφοροποιητικής αξίας ταξινομήσεις πετυχαίνουμε. Και ο στόχος μας είναι να εμβαθύνουμε σε αυτή μας την ανάγνωση της οργάνωσης προκειμένου να ελέγξουμε ευρύτερα και άλλοτε ασφαλέστερα την τοποθέτηση μας στο σύστημα. Ο λόγος εξυπηρετείται και προωθείται από την ΜΕΣΟΤΗΤΑ, που ασφαλώς δεν αποσκοπεί στην παρατακτική τοποθέτηση των πραγμάτων, πράγμα το οποίο οικονομεί η μετριότητα. Ούτε απαιτεί την καταστροφή, αλλά κυρίως την περιστολή των ναρκισσιστικών ογκολίθων και τον επανασχεδιασμό μίας δομής. Όσοι ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝΤΑΙ από την ΑΝΑΛΗΨΗ μιας τέτοιας ΕΥΘΥΝΗΣ ασφαλώς και επιλέγουν την υποταγή, τις ακραίες παλινδρομήσεις και τις άσχετες και ατελέσφορες επαναστάσεις, που έτσι και αλλιώς, υπό τις αναφερόμενες συνθήκες» είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Ο λόγος στον άνθρωπο απαιτεί θέληση και κατά συνέπεια σθένος που αντλεί κυρίως από τη «βιομηχανική μονάδα παραγωγής ενεργείας» του εαυτού που είναι η libido. Ασφαλώς και αντίθετα με τις παθογόνες δομές, όπως αυτή της ενοχής, δεν την εξαντλεί αφού η σχέση τους υποτάσσεται στο καθεστώς της ανακύκλωσης. Θα μπορούσαμε να πούμε χαριτολογώντας ότι η libido και ο Λόγος έχουν μία «ολοκληρωμένη ερωτική σχέση». Στην ουσία αυτά τα δύο στοιχεία είναι ΤΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ ΟΝ και μέσα στον ανθρώπινο ψυχισμό λαμβάνουν τη μορφή του συναισθήματος και της σκέψης, των οποίων η συσχέτιση είναι αμφίδρομη, αναδραστική και ενιαία.
Η έννοια αυτή του «Λόγου» υποθέτω θα έχει λάβει το ιδεαλιστικό ύφος της έννοιας του «Είναι» του Πλάτωνα, για τον όποιο αναγνώστη του κειμένου μου, στην οποία οι αρχαίοι έλληνες αναφερόντουσαν ανεκδοτολογικά όταν ήθελαν να χαρακτηρίσουν ένα πράγμα σκοτεινό και ασαφές. Αναγνωρίζω την αφαιρετικότητα της γραφής μου και θα κάνω μία προσπάθεια να την περιορίσω και να γίνω έστω και λίγο πιο συγκεκριμένη… «Μη ζητάτε όμως πολλά καθόσον πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι…»
Η συνδυασμένη χρήση των δύο παραπάνω στοιχείων αποτελεί τη σωματοφυλακή του εαυτού, που δρα ανταγωνιστικά στην ανασταλτική και εκμηδενιστική δράση της ΑΥΤΟΑΠΟΡΡΙΨΗΣ με όποιο περιεχόμενο. Η αναζήτηση δηλαδή του θετικού αυτοσυναισθήματος την οποία εξυπηρετεί η σταθερή προσπάθεια αντιμετώπισης των μύχιων φόβων, μέσω της ευγενούς «χορηγίας» της libido, μαζί με την ακάματη διερεύνηση και εμβάθυνση στα πράγματα της ζωής, δημιουργούν ένα τείχος προστασίας μέσα στο οποίο αναδημιουργείται ένας κόσμος, το οποίο η αυτόαπόρριψη δυσκολεύεται να διαπεράσει. Η κηδεμονική λειτουργία εδώ των πιο πάνω στοιχείων έχει χαρακτήρα προωθητικό (και κατά συνέπεια εκπαιδευτικό). Δεν εγκλωβίζει, δεν καταπιέζει, δεν ακυρώνει, ενώ ταυτόχρονα επεκτείνει τη δράση της μέχρι το σημείο της πλήρους ενσωμάτωσης τους στον εαυτό, οπότε αίρεται και το τείχος.
Ο σύγχρονος πολιτικός λόγος λοιπόν και δη ο ντόπιος σπάνια χαίρει κάποιας πραγματικής εκτίμησης και αποδοχής από τους ίδιους τους φορείς του και οπωσδήποτε και από τους ψηφοφόρους. Ναι, καλά ακούσατε. Σας φαίνονται απροσδόκητα όλα αυτά; Θα πρότεινα… Μην ξεγελιέστε… Οι ψηφοφόροι δεν αποτελούν απόδειξη κατάρριψης του ακριβώς προηγούμενου ισχυρισμού, αφού αρκετά συχνά δεν ψηφίζουν αυτούς στους οποίους πραγματικά πιστεύουν, αλλά αυτούς οι οποίοι θεωρούν ότι πιστεύουν στους ψηφοφόρους. Και οι πολιτικοί το εκμεταλλεύονται και επιδιώκουν αυτή τη σύγχυση, ασχέτως που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Φροντίζουν οι «συμβουλάτορές» τους γι' αυτούς. Ο ψηφοφόρος λοιπόν που μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους και να φαντασιωθεί τον εαυτό του στη θέση τους έστω και ασυνείδητα είναι εξασφαλισμένος ψηφοφόρος. Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν επιδιώκουν να κατανοηθούν γιατί τότε θα έχουν βγει χαμένοι, αφού τα εσωτερικά τους επιτεύγματα δεν ξεπερνούν τα εξωτερικά τους. Αν εξαιρέσουμε αυτούς που έχουν «κωλοκάτσει» σαδομαζοχιστικά στα άκρα φαρδαίνοντας τα «οπίσθιά» τους και αλληλοεξολοθρευόμενοι σε κάθε ευκαιρία, οι πιο πολλοί με το μονοσήμαντο πολιτικό παλαντζάρισμα τους άλλοτε στο ένα θεσμικό ή ιδεολογικό παραπέτασμα και άλλοτε στο άλλο, δεν υποδηλώνουν επί της ουσίας κάτι διαφορετικό παρά την αδυναμία τους, την ασημαντότητα τους, την απουσία αξιακού συστήματος και αντ’ αυτού τη δράση σάπιων και εκφυλιστικών δομών που φέρουν την επίφαση και το μανδύα της ΔΥΝΑΜΗΣ και της ΥΠΕΡΟΧΗΣ. Αυτά είναι τα μόνο πράγματα που μπορούν να προσφέρουν στον «κούτσαυλο» εαυτό τους ως δωροδοκία στην παραδοχή και την εκπλήρωση με κάθε συνέπεια της αναξιότητας τους. Έτσι το μόνο που συνήθως πράττουν με απόλυτη συστηματικότητα είναι να απεμπολούν τη ΔΥΝΑΜΙΚΗ της ΔΕΣΜΕΥΣΗΣ για να ρουφήξουν οιωνεί «Βαμπίρ» τη ΔΥΝΑΜΗ της ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗΣ, αξιοποιώντας γι' αυτό τις όποιες ψυχολογικές υποδείξεις των «φίλτατων επικοινωνιολόγων» ώστε να αυξήσουν την εκλογική τους βάση.
Μέσα σ’ αυτό το καταλυμένο και δυσοίωνο σχετικά τοπίο, αλλά και μέσα σε κάθε δυσχερή φάση, θεωρώ ότι πάντα υπάρχουν τα διαφοροποιητικά στοιχεία, που δύνανται να δημιουργήσουν ρωγμή στην φαινομενική παντοδυναμία της σαθρότητας των πραγμάτων. Και κάθε τέτοια σύλληψη του κόσμου είναι πράξη δειλίας και υποταγής ενώ ταυτόχρονα ουδόλως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Θα επανέλθω στην παλαιότερη ρήση μου … «Ένα ίσον κανένα». Κάθε λοιπόν τέτοια διαφοροποίηση, μέσα και έξω από τα πολιτικά θεσμικά πλαίσια (εγώ εδώ ενδιαφέρομαι για την εντός του πολιτικού θεσμικού πλαισίου διαφοροποιητική εκδήλωση), δεν αναφέρεται μόνο στην ουσία των διαφόρων πλευρών του περιεχομένου, στο πλαίσιο του οποίου επιδιώκεται ο επιτυχής συγκερασμός των πρωτογενών στοιχείων της ζωής, αλλά και στη μορφή, στον εκφερόμενο δηλαδή πολιτικό και ευρύτερο φιλοσοφικό λόγο, στην έμπρακτη ανάδειξη της εντιμότητας, στην έμπρακτη ταύτιση με τις αποδεχθείσες αξίες και στην απεμπόληση του ναρκισσισμού και της ακαμψίας για την εξυπηρέτηση και μόνο των βιώσιμων, κατά τις συνθήκες, εκδοχών του ΛΟΓΟΥ και έπεται και συνέχεια.
Παρ’ αυτά δεν κρύβω πως νοιώθω μία σοβαρή ανησυχία, για το κατά πόσο μια τέτοια φωνή θα αντέξει κάτω από το βάρος, όχι ασφαλώς, της εξωτερικής πίεσης, αλλά των εσωτερικών πιέσεων, τις οποίες πραγματεύτηκε αυτή μου η γραφή και οι οποίες συνοψίζονται στον τίτλο του κειμένου. Οι πιέσεις αυτές υποδεικνύουν σταθερά και με περίσσιο ζήλο την υπαναχώρηση, αν όχι την επαναστροφή, στις τάξεις των «Στοιχειωμένων». Εύχομαι, η δέσμευση στο «ΟΝΕΙΡΟ» που κάποιοι λίγοι πρεσβεύουν και ευαγγελίζονται, να λάβει το δώρο της δυναμικής που της αξίζει, ώστε να καταφέρει με τη συνδρομή της libido, εξίσου και του λόγου, ν' ασκήσει VETO στις επναστροφικές δυνάμεις του εαυτού και να στρατολογήσει στην εμπροσθοφυλακή το «Δαίμονα» ώστε τελικά να μετατρέψει το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα, δράση και αξία ζωής. Και επίσης εύχομαι να ενισχύσει σταδιακά όπου υπάρχει ανάγκη, τον ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟ του δεσμευμένου στις εσωτερικές αξιώσεις και ευθύνες του εαυτού και ως εκτούτου την ΑΥΤΟΑΠΟΔΟΧΗ ως το μοναδικό ΑΓΙΟ ΔΙΣΚΟΠΟΤΗΡΟ που προσφέρει την ώθηση και δωρίζει το όνειρο για ένα περισσότερο αξιοσέβαστο, δίκαιο και αυτόνομο μέλλον.
«Με αυτό μου το κείμενο ολοκληρώνεται και το τρίπτυχο «ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ - ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΕΣ - ΜΕΣΟΤΗΤΕΣ». Ελπίζω περισσότερο να σας ψυχαγώγησα και λιγότερο να σας κούρασα. Σε κάθε περίπτωση, ο επικοινωνιακός χαρακτήρας της γραφής, που εξυπηρετεί τη μάθηση του ιδίου του γραφέα, την έκφραση και την άμβλυνση της ειδικού τύπου μόνωσης την οποία αντιστρατεύεται κάθε μορφή αναγνωρισμένης ή μη, μεγάλης ή μικρής τέχνης, είναι και δικός μου στόχος...
Καλή σας συνέχεια…Θα τα ξαναπούμε σύντομα…»
----------------------------------------------------
2 Για τη σχετική έννοια ανατρέξτε στο αμέσως προηγούμενο κείμενο
© 2012 Ελένη Κανακάκη (ΦΠΨ Ψ')
