Ωδή στους μπράβους της ηΜέΡΑς

 …μία δουλειά σας βάλανε να κάνετε και δεν μπορείτε ούτε αυτή να κάνετε σωστά…

 ...αναμενόμενο... Οι μπράβοι και ο συρφετός από μαντρόσκυλα που σας ακολουθάει μαστίζεστε οδυνηρά από έναν λειτουργικό αναλφαβητισμό… 

Francisco Jose de Goya 

Μελέτες έχουν δείξει πως οι μπράβοι έχετε χαμηλό προσδόκιμο επιβίωσης, οπότε όσες κότες έχετε τούτο ψυχανεμιστεί, μεταναστεύετε να κάνετε καριέρα στις επιχειρήσεις της ημέρας, προσφέροντας άθλια υπηρεσία σε εκείνους που δεν αντέχουνε να τσακωθούν για δεύτερη φορά με το σινάφι τους και προκαλώντας όλοι εσείς ακραία ασφυξία ακόμα και στους πιο στενούς τους συγγενείς, που έχει χαραχτεί ξεκάθαρα στα μάτια και τα πρόσωπά τους.

Το πλέγμα όμως των υποσυστημάτων που συναποτελούν ένα υπερσύστημα δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει με αναγωγισμούς που έρχονται απευθείας και αφιλτράριστα από τις απλοϊκές επιταγές της νύχτας. Γι’ αυτό και κάθε εγχείρημα που έχετε αναλάβει, χωρίς καμία εποπτεία επιστημονική, είναι μοιραίο να οδηγήσει το καράβι σας στον πάτο της θαλάσσης και όχι στον προορισμό του, αλλά ποιος χολοσκάει γι’ αυτό…… 

Τρεις ώρες μετά την επίσημη κατάθεση μίας καταγγελίας με κοινοποίηση σχετική, ανακοινώνεται στο πουθενά, από έναν ακέφαλο προϊόν που πήρατε από το ράφι απευθείας (καλό!!), η εξαπόλυση ενός εσωτερικού κανονισμού λειτουργίας προς διαβούλευση (αστείο!!) που, όχι μόνο οπλίζει υπάρχουσες αυθαιρεσίες και συρρικνώνει τη συμμετοχή, παράλληλα εδραιώνει μία «λειτουργία» που υφίσταται αποκλειστικά και μόνο για να προσφέρει πάσης φύσεως μειωτικό βιοπορισμό σε μικρονοϊκούς τσανακογλείφτες. Και έτσι κατοχυρώνετε έτη περισσότερο την προσχηματική εφεύρεση ενός ρόλου, ακριβώς ίδια δηλαδή με την εφεύρεση ενός κουρελοχάρτου που φωτογραφίζετε επιλεκτικά, βιάζετε και περιφέρετε δεξιά και αριστερά, κυρίως αριστερά, και βάζετε κάτω από τον τίτλο καταστατικό. 

Τούτος ο κανονισμός προσφέρει επιπλέον ένα δώρο θεϊκό σε εκείνον που δεν αντέχει να είναι κάτι περισσότερο από μία γλάστρα ανταμείβοντάς τον με την χαρά να κάνει το κακοπληρωμένο ή απλήρωτο μπατσόνι σε κάθε ανυποψίαστο που προσφέρεται να γαϊδουροφορτωθεί. Όμως υπενθυμίζει εξίσου -ελάχιστα διακριτικά- μία διαδικασία «ξεκουμπίσματος», επιτρέποντας σε άσχετα τσιράκια να χώνουνε τη μύτη τους παντού. Και όλα αυτά μέσα σε μία ανοιχτή διαδικασία, αλλά όπου πρέπει να υπάρχει έγκριση αποδοχής (πιο καλό!!) -όχι όμως για τα μεγάλα «αφεντικά», άντε και τα μαντρόσκυλά τους- που βιντεοσκοπείται; δεν βιντεοσκοπείται; Ποιος ξέρει…, μη σας πιάνουν και στα πράσα, όταν παίζετε βελάκια με κάτι «φουκαράδες που δυσκολεύονται ακόμη και όρθιοι να σταθούν». 

...τι να πει κανείς;;…. Να κλάψει ή να γελάσει; Μάλλον να γελάσει, εάν λάβει υπόψη του πως οι αετονύχηδες ξέρουνε τουλάχιστον πως να βγάζουνε λεφτά…

…πήρα το δρόμο της επιστροφής για τη «σπηλιά» μου, σκεπτόμενη τη ματαιότητα του να ζεις και να πεθαίνεις εις μάτην έχοντας φανεί τόσο χρήσιμος στον κόσμο, όσο ένα κουνούπι που δεν έχει κάνει, πέρα από λίγη φασαρία, τίποτε σωστό, τσιμπώντας μόνο όποιον στο διάβα του βρεθεί, για να μην πω απλά ως μία μύγα που ξέρουμε όλοι που επιλέγει πάντοτε να αγκιστρωθεί… 

…όμως και με ένα μειδίαμα στα χείλη, κάνοντας εικόνα τον ιδρώτα που κυλάει, όσων η ρόμπα έχει ανεπανόρθωτα και εντελώς ξεκουμπωθεί… 

(Ποίημα της Θεανώς Ανδρομάχου)

 

© 2024 Ελένη Κανακάκη, Ψυχολόγος