Η προσωπική μου γνώμη, την οποία δεν σκοπεύω ουδόλως να αναπτύξω, επί της παρούσης, είναι πως οι λειτουργίες της μεταβίβασης και της αντιμεταβίβασης συνιστούν κατηγορηματικώς διυποκειμενικά φαινόμενα αμφίδρομης και όχι μονόδρομης πορείας.
Σε
κάθε περίπτωση, αυτό το οποίο μπορεί να νοιώσει κάποιος «αντιμεταβιβαστικά» -οπωσδήποτε
και στο πλαίσιο της καθημερινότητάς του- ως «στοίχειωμα», πατάει ακραιφνώς και απαρεγκλίτως, στα
ειδικά ζητήματα, που άπτονται του δικού του ψυχισμού, ο οποίος είναι καθ’ όλα έτοιμος
και «επιθυμεί» να το φιλοξενήσει…
Αναλογιστείτε, επί παραδείγματι και εν σχέσει, με το ακριβώς προηγούμενο, τις ενδεχόμενες φανερές «απολήξεις» μίας «προσφοράς» (ενός ψυχικού αντικειμένου), η οποία στιχουργικώς ερμηνεύει μία άδηλη και προπάντων αναπόδεκτη εσωτερική συνθήκη, η οποία δεν περιλαμβάνει μία μόνο σημασία, αλλά περισσότερες: «...μικρό παιδί, μικρό πουλί που πας στην καταιγίδα...». Αναλογιστείτε περαιτέρω, γύρω από την επικοινωνιακή διάσταση αυτού του σημείου ταύτισης δύο προσώπων, στο πλαίσιο του διπόλου αυτού.
Έτσι λοιπόν, οι δύο αυτές λειτουργίες αφορούν σ’ έναν ειδικό τρόπο
επικοινωνίας, μετάδοσης δηλαδή πληροφοριών, «αιτημάτων...» και συναισθημάτων που δεν έχουν λάβει σαφή μόρφή, και ο οποίος
προωθεί την εξέλιξη των διαμειβωμένων, στο πλαίσιο του συτυστήματος αυτού, μέσω της συμπερίληψης του ψυχικού μεταβολικού
συστήματος του ανθρώπου (στις σχετικές διαδικασίες) και της μετατροπής των εξερχομένων…, ακόμη και σε τέχνη…
© 2016 Ελένη Κανακάκη (ΦΠΨ Ψ')
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου