ΔΙΛΗΜΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ομολογουμένως, όσες φορές βρέθηκα σε πραγματική διλημματική κατάσταση, που δεν αφορούσε δηλαδή σε κάποιο εφηβικό καπρίτσιο, τώρα πια  γνωρίζω πως, για όποια απόφαση και αν πήρα,

δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να είναι η ενδεδειγμένη,

αλλά ήταν κατ’ ανάγκη πάντα η «σωστή...»!

Αυτό συνεπάγεται πως άμα «εγκλωβιστεί...» ένας άνθρωπος στη λογική της πρόβλεψης του μέλλοντος και όχι της κατασκευής αυτού, αυτό που κατά τη γνώμη μου τον περιμένει είναι κυρίως μία χρονίζουσα και αλυσιτελής θλίψη.

 Edward Hopper

...γιατί;;

Επειδή θέτει μία «ερευνητική υπόθεση», όπου έχει ασύνειδα προαποφασίσει τι ακριβώς θα του συμβεί, εξαιτίας αυτών που προβάλει... και συνεπώς αυτών που «προσδοκά»...,

Επειδή έχει προηγουμένως οδηγηθεί σε ταύτιση του (κατ’ υπόθεση) «φαντασιακού» με το «συμβολικό», δηλαδή του ενδοψυχικού (ή ενδοατομικού) σχεσιακού / διαπροσωπικού γίγνεσθαι με την κοινωνική πραγματικότητα (συμπεριλαμβανομένης σαφώς και της διαπροσωπικής),

Επειδή κάθε λύση περιλαμβάνει ένα όφελος κι ένα κόστος, για τα οποία δε υφίσταται επί της ουσίας αντικειμενική αξιολόγηση, συνιστώντας επιμέρους μεταβαλλόμενα στοιχεία στο πλέγμα των εσωτερικών και εξωτερικών συμβάντων κάποιου και όντας αξιοποιήσιμα στο στίβο της ζωής.

Εάν ετίθετο, επί παραδείγματι, το δίλημμα να εγκαταλείψει κάποιος την πάτρια γη, για την αναζήτηση μίας διαφορετικής τύχης κάπου αλλού, ποια θα μπορούσε να είναι η δική μας συμβολή, πέρα από μία αρχική, συμβατική διερεύνηση, για το ενδεχόμενο ενός πρόδηλα επιπόλαιου εγχειρήματος;;

Στις διλημματικές καταστάσεις τίθεται πράγματι συχνά ένα σημαντικό διακύβευμα και το διακύβευμα αυτό -σύμφωνα με τη δική μου εμπειρία- είτε αφορά συχνά στο απειλητικό άγνωστο μιας νέας συνθήκης, είτε στην οδυνηρή συντριβή, σε μία απόπειρα αναθεώρησης μέσα στην υπάρχουσα συνθήκη...

μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα;;...

Η ένταση αυτού του διακυβεύματος μειώνεται δραστικά, κατ' αρχάς όσο αυξάνεται από το ίδιο το πρόσωπο η αναγνωσιμότητα της «...ελκυστικότητάς...» του στο ευρύτερο περιβάλλον του και συνακόλουθα της ικανότητας «πειθούς» βάσει της «νομιμότητάς» του, αλλά και η προσβασιμότητά του στο χώρο εσωτερικών συμβάντων των άλλων.

Αφετέρου, όσο συρρικνώνεται το είδος της γενικευμένης ή κανονιστικής (προκρούστειας) -όπως λέω εγώ- ενοχής, βάσει της οποίας τίθεται, για ένα πρόσωπο,

...τι μπορεί ή δεν μπορεί  ν’ αντέξει και τι μπορεί ή δεν μπορεί να κάνει...

© 2018 Ελένη Κανακάκη (ΦΠΨ Ψ')