Η ΑΠΟΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΑΔΙΣΤΙΚΟΥ ΥΠΕΡΕΓΩ

Η επιτυχής εξέλιξη της θεραπείας του ψυχοθεραπευόμενου προϋποθέτει την προσπάθειά του να «ξερνοβολήσει» σταδιακά από τα συκώτια του και από τις ψυχικές του φλέβες το Σαδιστικό Υπερεγώ του, για να μπορέσει να χειραφετήσει την ευθύνη της ζωής του και την ωριμότητά του, από τους ασώματους, αμετροεπείς και «παραμορφωμένους» (από το ίδιο του το σώμα...) κηδεμόνες του.

Το σαδιστικό υπερεγώ είναι μία ψυχολογική αντίδραση, ένας εσωτερικός μηχανισμός καταστολής (με γνωστικά, συναισθηματικά και συγκινησιακά στοιχεία) ο οποίος υπερδραστηριοποιεί παραμαορφώνει και εξατομικεύει την κοινωνική επιταγή, όταν το βάρος της κανονιστικής (προκρούστειας) ενοχής έχει γίνει υπερβολικό. Το σαδιστικό υπερεγώ κατακερματίζει την ενότητα του χρόνου ενός ατόμου, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δει

αυτό που ήταν... αυτό που είναι... και αυτό που θα ήθελε να γίνει...

Αυτός ο κατακερματισμός ακυρώνει δύο βασικές λειτουργίες του «εγώ», τη δέσμευση (για την οποία έχω μιλήσει σε πολύ παλαιότερα άρθρα μου) στη «λειτουργική ανάγκη» του εαυτού, αφού δεν υφίσταται αυθεντική γνώση γι' αυτόν, και το συνακόλουθο όραμα για το μέλλον... Άρα, ο άνθρωπος χάνει την ιστορία του η οποία δρομολογεί και στρατολογεί την «επιθυμία» του στη σωματική και ψυχική του επιβίωση μέσα στο περιβάλλον του.

Η χειραφέτηση της ευθύνης από ένα πρόσωπο σημαίνει πως θα πάψει να είναι μόνο παιδί. Πιο συγκεκριμένα, πως θα μπορεί να διατηρεί την παιδική υπόσταση εκείνη που ξυπνάει την επιθυμία στους άλλους να το αγαπήσουν και να τον προστατεύσουν, διατηρώντας όμως την ικανότητα να διαχειρίζεται την πραγματικότητα του ενηλίκου και των αναγκών διαπραγμάτευσης που θέτει η ζωή.

Η παλινδρόμηση στην «τάξη» του παιδιού, με τον μονοσήμαντο, παθολογικό τρόπο με τον οποίο μπορεί να συμβεί αυτό, απαλλάσσει τα άτομα (...όλα...) από την ευθύνη τους να διαπραγματευτούν τις ανάγκες τους και τις ανάγκες τον άλλων μέσα στο χώρο του πραγματικού και αυτό εξελισσόμενο γίνεται ιδιαίτερα ελκυστικό. Η ψυχοπαθολογία δεν είναι μόνο μία αντίδραση επιβίωσης του οργανισμού, αλλά και μία απόδραση από το μη διαχειρίσιμο περιβάλλον, όταν αφήνεται ανεξέλεγχτη κάθε μορφής οδύνη...

Όσο το σαδιστικό υπερεγώ παραμένει ενεργό στον «υποδόριο ιστό», παράγει σαδιστικό άγχος το οποίο συντονίζεται με το ατομικό νόημα της ψυχοπαθολογίας το οποίο γεννιέται παράλληλα και έτσι οδηγείται κάποιος στο σύμπτωμα. Αυτό σημαίνει πως ο στόχος ενός ατόμου δεν είναι και ακριβώς ο παρακάτω, δηλαδή να το εκδραματίσει, με αποτέλεσμα να το «ενδοβάλει» εκ νέου και έτσι πλέον να φλερτάρει με το αντικοινωνικό και τα μύρια συνεπακόλουθά του, μέσα από τις αναδράσεις και τα αμφίδρομα δρομολόγιά του.

Ο στόχος του είναι να το απονομιμοποιήσει, ούτως ώστε να μην διαμεσολαβεί την επικοινωνία του.

Το ζήτημα αυτό, της απονομιμοποίησης, θα επεξεργαστώ εν ευθέτω χρόνω...

© 2018 Ελένη Κανακάκη (ΦΠΨ Ψ')