ΤΟ ΨΥΧΙΚΟ ΚΑΝΑΛΙ ΤΟΥ ΑΛΥΤΡΩΤΙΣΜΟΥ

Όποτε εμμένουμε στο αντικείμενο του άλλου χάνουμε το αντικείμενο το δικό μας. Θεωρώ πως κάποιος μπορεί να καταφέρει να μιλήσει κυρίως γι’ αυτό που αφορά τον ίδιο, πολύ πιο δύσκολα γι’ αυτό που αφορά τον άλλον, γιατί τείνει να τον αντιλαμβάνεται και να τον αξιολογεί με βάση το «αντικείμενο» που του έχει ο ίδιος πετάξει μέσα του, ανεξάρτητα από το εάν ο άλλος είναι ή δεν είναι κάτι. Γι’ αυτό και στις ψυχοθεραπευτικές διαδικασίες, αυτές που διαθέτουν έναν αυθεντικό τρόπο περαίωσης, η λειτουργία του αναλυτή οφείλει να είναι τόση όση… και σίγουρα να οδηγεί στην ανάδυση του συναισθήματος και όχι σε καθοδηγήσεις (όσο το δυνατόν) και χειραγωγία, υπό την έννοια ότι η ευθύνη της σωτηρίας του υποκειμένου βαραίνει κατ' αρχάς και αναγκαστικά τη γνώση του, εφόσον όλα τελικά θα περάσουν από την εγκεφαλική λειτουργία τη δική του, επιπλέον επειδή και εάν λειτουργεί η ανάγκη του να λυτρωθεί. Οι οδηγίες προς ναυτιλλομένους είναι για τα παιδιά από τους κηδεμόνες τους και το σχολείο, όχι για τους ενηλίκους από τους θεραπευτές.

Pablo Picasso - Guernica

Κατά συνέπεια, ένας άνθρωπος θα πρέπει να καταφέρει να αναγνωρίσει κατά τρόπο λιγότερο εγκεφαλικό και περισσότερο βιωματικό τον θυμό και τον φθόνο τον δικό του, ώστε να γίνει εφικτό και να επιτραπεί να ανακαλυφθούν (από τον όποιον...) οι απαντήσεις σε μη λεκτικοποιημένα ερωτήματα που μπορεί να του έχουνε τεθεί. Όταν μιλάω εδώ για φθόνο, αναφέρομαι σε ψυχικές ποιότητες και όχι σε συμπεριφορικές διαστροφές οι οποίες καθιστούν κάποιον ψυχοπαθητικό ή ηθικά, άλλοτε και σεξουαλικά διεστραμμένο, με όλες τις δικαιολογίες συχνά για τον εαυτό του... Στοιχεία φθόνου με διαφορετικές ποιοτικές και ποσοτικές εκφάνσεις υφίστανται στους πιο πολλούς ανθρώπους, καθόσον τα δύο αυτά συναισθήματα γίνονται ευκολότατα πανδημία, όπως η χολέρα, ειδικά στις μέρες μας που η βία διαφημίζεται πανεύκολα και συνεχώς.

Όταν ένα ερώτημα δεν λεκτικοποιείται, τότε ένα πρόσωπο τείνει να συγκρατεί συχνά σε μία αμοιβαία χειραγώγηση για παράδειγμα τους παρορμητικούς ξένους γύρω του, αυτούς που διαθέτουνε δυναμικό και εργάζονται ψυχικά στις δύο μανιχαϊστικές διαστάσεις (καθόσον τη μία δέχονται και την άλλη διώχνουν και αυτό μπορεί να γίνει ιδιαίτερα βολικό...), χωρίς να επιδράνε στην αντιφατικότητα αυτή οι όποιες γνώσεις τους, είτε είναι λίγες είτε είναι πολλές. Έτσι το πρόσωπο αυτό τείνει να εκδραματίζει συνέχεια στα πρόσωπα αυτά το ερώτημά του, μήπως και λάβει κάποτε την απάντηση που επιθυμεί.

...όμοιος ομοίω αεί πελάζει...

© 2018 Ελένη Κανακάκη (ΦΠΨ Ψ')