Αυτό που με κίνησε πρώτη φορά μέσα στον πίνακα του Walter Grammate ήταν αυτό το παλλόμενο, δυνατό και ρεμβαστικό χρώμα του ονείρου (του) στο παρασκήνιο και η πρωτοεπίπεδη φιγούρα που ξεφεύγει (σε στυλ μπαρόκ) και πρωταγωνιστικά έξω από το υπόλοιπο πλάνο. Σαν να πρόκειται για έναν παρασκηνιακό κόσμο κινηματογραφικής ή (και) θεατρικής εμβέλειας από τον οποίο θέλει να αποδράσει… Κλείνει τα μάτια με μια λανθάνουσα εσωτερική αποδοκιμασία και μέσω της θλίψης και του εσωτερικού ΛΥΓΜΟΥ της κυλάει προς τα μπρος (για να ξεφύγει ή για να ειδωθεί εναργέστερα;… Ποιος ξέρει…;), ενώ ταυτόχρονα η φλόγωση κάτω απ’ τα μάτια, δηλωτική της ασύνειδης επιθυμίας να φέρει ισχυρό λόγο σ’ αυτόν ακριβώς τον κόσμο από τον οποίο θέλει να δραπετεύσει, τον σύρει ξανά μέσα του. Στον ολοζώντανο, αλλά σχεδόν άδειο από ΑΛΗΘΙΝΑ όντα, από AMANDI όντα και βουβό χώρο του επιθυμητού, που δεν είναι όμως άλλο από την προβολή της εσωτερικής μόνωσης στο μακρόκοσμο. Η αμφιθυμία της μόνωσης… Ίσως να έφταιγε και η φθίση του μικρής ηλικίας ζωγράφου, ίσως όμως και όχι…
Ασφαλώς η ερμηνεία μου, καθώς δεν είμαι εικαστική καλλιτέχνης, μπορεί να είναι εσφαλμένη. Αν όμως υιοθετήσουμε και στις τέχνες αυτές τις αναγνωστικές θεωρίες που επιδιώκουν να εξηγήσουν τα πράγματα στο χώρο της λογοτεχνίας, τότε νομιμοποιούμαστε κάπως στη φαινομενολογική μας ανάγνωση και ερμηνεία των έργων και της τέχνης αυτής.
Η θλίψη και η φυγή… Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Όχι μόνο για τον καλλιτέχνη… Για Πολλούς από μας. Αισθανόμαστε τις οντότητες γύρω μας σαν μαριονέτες, όπως οι «πλαγιασμένες» φιγούρες του ζωγράφου, που εκπληρώνουν επαναληπτικά και ατέρμονα το δρομολόγιό τους και προωθούμε την αποστασιοποίηση μας από αυτούς. Και αυτή είναι ουσιαστικά η Θλίψη μας… Δυστυχώς όμως με αυτή μας την κίνηση και τοποθέτηση προς τα «μπρος» εξασφαλίζουμε άθελά μας και τη δική μας καταδίκη. Η θλίψη είναι η ασφάλεια και η ναρκισσιστική μας υποκατάσταση, προκειμένου να διατηρήσουμε τις αποστάσεις ασφαλείας από το ποθητό και το όραμα. Και έτσι καταφέρνουμε να ανακόψουμε την ένταξή μας στο σύστημα και να τορπιλίσουμε το «επικίνδυνο» όνειρο.
Αυτή η ένταξη υπαγορεύεται από διαφορετικές παραμέτρους για τον καθένα μας. Ποιος ξέρει τι είχε στο μυαλό του ο ζωγράφος για τους στόχους του. Εγώ… Εσύ… Ο Άλλος… Ο καθένας είναι αρμόδιος στο να προσδιορίσει τη μοίρα του και να την υποστηρίξει. Και κανείς δεν μπορεί να ορίσει της παραμέτρους αυτής της υποχρέωσης προς τον εαυτό πέρα από τον ίδιο τον εαυτό. Ως εκ τούτου κάθε ανταγωνιστική από τα έξω τοποθέτηση πρέπει να εξασφαλίσει την εσωτερική νομιμοποίηση του εαυτού που νοηματοδοτεί τα πράγματα και τον κόσμο όλο, αυτός και κανένας άλλος. Πολύ δύσκολα λοιπόν κάποιος, όσο μεγάλος και αν είναι και κυρίως όσο μεγάλος ή και μόνον σημαντικός και αν θεωρείται, μπορεί να τοποθετηθεί στο απυρόβλητο της «ΑΡΝΗΣΙΚΥΡΙΑΣ» του εαυτού, Οποια επιχειρήματα και αν ισχυρίζεται ότι φέρει και Πάντα θα είναι υποχρεωμένος να κρούει το κατάλληλο ρόπτρο της προσέλευσης, της έγκρισης και της αποδοχής…
Καλό σας βράδυ
© 2012 Ελένη Κανακάκη (ΦΠΨ Ψ')
