Να ‘μαστε και πάλι για να προβληματιστούμε πάνω σε μία μάλλον πολύπλοκη ανθρώπινη ανάγκη, την *ερωτική λειτουργία". Και λέω να προβληματιστούμε και όχι να διατυπώσουμε αξιωματικά και κατηγορηματικά αναντίρρητες αλήθειες! Και ας επισημάνω επί τη ευκαιρία, ότι τα όσα αναφέρονται σ’ αυτό το blog ουδόλως αποτελούν τις ρήσεις της ειδημοσύνης, αλλά την επιθυμία ενός ανθρώπου, να κατανοήσει τον κόσμο μέσα του και έξω του. Συχνά ακούω για ανθρώπους που ταλανίζονται και αγωνιούν στο χώρο των διαφυλικών σχέσεων και αναρωτιέμαι: Ποια άλλη σχέση μπορεί να έχουν μεταξύ τους άνθρωποι κατά τα λοιπά διαφορετικοί, που όμως η διαφυλική τους συμπεριφορά παρουσιάζει ανυπέρβλητη δυστοκία και ποια η σχέση αυτού του τελευταίου με τον εξ’ αποστάσεως και δειλό τρόπο που συχνά φλερτάρουμε με τα σημαντικά πράγματα?
Μια πρώτη σκέψη είναι ότι ο άλογος φόβος συνιστά το υπόβαθρο τέτοιων συμπεριφορών: Ο φόβος της ανεπάρκειας ως προς την ανταπόκριση που επιτάσσει το άλλο αντικείμενο και η ανάγκη κατ’ επέκταση της απόδρασης από τις ευθύνες που αυτό φαίνεται να υπαγορεύει, όποιο και αν είναι αυτό (ακόμη και ο ίδιος ο εαυτός και κυριότερα αυτός) και συνακόλουθα της βολικής τοποθέτησης στο χώρο των ναρκισσιστικών υποταγών και των ψυχαναγκαστικού τύπου εκπληρώσεων. Και περισσότερο ο φόβος μπροστά στην ελευθερία, για τον οποίο είχαν την τιμή να μιλήσουν κάποιοι άλλοι κύριοι πριν από ‘μένα: Ο φόβος του αυτοπροσδιορισμού, του βάρους των ευθυνών της ταυτότητας και των επιλογών, της λήψης αποφάσεων και της αποδοχής των σύστοιχων με αυτές συνεπειών. Ο φόβος του να είσαι αφεντικό και όχι δούλος ή υπάλληλος, κηδεμόνας και όχι κηδεμονευόμενος, Θεός και όχι ανθρωπάκος και ως τέτοιος, μέσα στο χώρο της ύπαρξης (λες και υπάρχει και άλλος), δύνασαι να εκπληρώνεις τους όρους της, δηλαδή να ζεις και να πεθαίνεις, όπως ορίζει η δέσμευση απέναντι στον εαυτό σου. Όμως όπου εγκαθιδρύεται ο φόβος, κυρίως ο αταυτοποίητος, εγκαθίσταται μαζί του, σε κάποιο βαθμό σύνηθα και το αίσθημα της ανεπάρκειας, της αυτοαπαξίωσης και της αυτοαπόρριψης και εύλογα η ανάγκη για αντιστάθμιση των παραπάνω συναισθημάτων. Ανάλογα λοιπόν με το είδος και το ποσό των εσωτερικών ερεισμάτων / αναπαραστάσεων του ατόμου, διαμορφώνονται και οι σχετικές σταθερές, που άλλοτε καταφέρνουν να αποτελέσουν έναν επαρκή **οπλισμό της προσωπικότητας, άλλοτε απλά υπερπήγματα (ας το πούμε και ασπίδα για να το κατανοήσουμε καλύτερα), άλλοτε παθογόνα μορφώματα που επιδρούν σταδιακά αλλοτριωτικά και εκφυλιστικά σε ολόκληρο τον οργανισμό και άλλοτε κάτι από τα περισσότερα, αν όχι απ’ όλα. Έτσι λοιπόν υπό δυσμενείς εσωτερικές συνθήκες, ακόμη και η ίδια η ερωτική λειτουργία (όταν πρόκειται για εξαιρετικά ατελέσφορη λειτουργία βέβαια) καταλήγει πιότερο σε μία ναρκισσιστική ή ψυχαναγκαστικού τύπου έκφραση, ένα είδος ***διαστροφής δηλαδή, το όχημα, το μοτίβο αν θέλετε εσείς, το «δαίμονα» θα έλεγα εγώ λογοτεχνικά, τη ζωντανή αυτή οντότητα, που αποτελεί μάλλον το μοχλό πίεσης και το αίτιο για μεγάλο τμήμα της συμπεριφοράς του ατόμου, παρά το αιτιατό που κάποτε υπέθετα. Δεν συμπεριφέρονται δηλαδή οι άνθρωποι έτσι εξαιτίας βάσιμων και λογικών φόβων, που προφανώς συνιστούν τις απαρχές του παθολογικού μορφώματος. Αλλά επειδή η διάθεση αποστασιοποίησης τους από την ύπαρξη (οφειλόμενη υποθέτω σε κάποιο βαθμό και είδος πρώιμου ευνουχισμού, όχι υποχρεωτικά οδυνηρού), έχει συντελέσει στη διαμόρφωση του κατάλληλου, για τον εκάστοτε, μοντέλου, που με τη σειρά του δρομολογεί τη θέση του στον κόσμο. Και ενώ κατ’ αρχάς λάμβανε τη θέση του αποτελέσματος, σταδιακά και ενισχυόμενο από τις περιστάσεις στο περιβάλλον και τα ιδιοσυγκρασιακά στοιχεία του ατόμου ενίσχυσε τη θέση του ως αιτίου, προσεταιριζόμενο και ιδιότητες ναρκωτικής ουσίας όπως ο εθισμός και η ανοχή.
Ο κόσμος, νοιώθω, πως είναι φρακταλικός … Το ίδιο και οι άνθρωποι. Όπου και να κοιτάξεις πάνω σε έναν άνθρωπο, σ’ ότι κάνει, σ’ ότι λέει, σ’ ότι αναπνέει και αν εστιάσεις τη ματιά σου μέσα του θα δεις το μοτίβο του να επαναλαμβάνεται κλιμακωτά και ατέρμονα. Ένα μοτίβο βέβαια δεν είναι απλό πράγμα και ούτε υποχρεωτικά ή τουλάχιστον όχι μόνο παθογόνο απότοκο. Μάλλον συμπυκνώνει περισσότερες διαστάσεις του ατόμου, εκπορευόμενο, όπως ήδη είπαμε, από τα βάθη της ιδιοσυγκρασίας του και διαμορφούμενο στην πορεία της ζωής του, σχηματίζοντας έτσι και ανάλογα με τις περιβαλλοντικές επιδράσεις τις κυρίαρχες διαστάσεις της εκδήλωσής του.
Αν λοιπόν η κατάκτηση του ποθητού αντικειμένου υποτάσσεται σε τέτοιους πλανευτές οδηγούς, σκεφτείτε τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για κάθε πιθανό υγιές σχέδιο, «δέσμιο του δαίμονα», που μέσα του φέρει «το δροσερό αέρα της ταξιδιάρας λέμβου το Οδυσσέα» …
© 2012 Ελένη Κανακάκη (ΦΠΨ Ψ')
* Εννοείται η διαφυλική σχέση
** Δάνεια έκφραση από το χώρο της μηχανικής
*** Η διαστροφή έχει εδώ την έννοια του εκφυλισμού των αναπαραστάσεων που προάγουν
την εκπλήρωση των ανθρώπινων ανακγών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου