Ο ναυαγός

Σε έναν αμετάβλητο χώρο…

 

-δεν έχω τη δύναμη να κινήσω τη βούλησή μου, να ενεργήσω,

-κάτι με εξαντλεί, ώστε να συνεχίσω προς τα μπρος, να προχωρήσω,

-δεν ξέρω πως να απαρτιώσω σε μία εκφραστική ολότητα τα διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μου, για να μιλήσω και να ζητήσω…

 

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι, γιατί ο ψυχικός χώρος και κατά συνέπεια ο περιβάλλον χώρος παραμένουν αμετάβλητοι; Γιατί δηλαδή το υποκείμενο της ψυχικής εργασίας βρίσκεται σε μία ψυχική ανημπόρια να μεταβάλλει την ανάγκη - επιθυμία του από στάσιμη σε κινητική και έπειτα αυτή τη μεταβολή να αρχίσει να την επεκτείνει και έξω από τον ψυχικό του χώρο; Περαιτέρω, τι είναι αυτό που το εμποδίζει; Tι είναι αυτό που το τρομοκρατεί ή το φοβίζει; Μήπως δηλαδή αυτό το «τερατώδες» αντικείμενο, που το τρομοκρατεί, το εξαναγκάζει να παραμένει ναυαγός στη μοναξιά σ’ ένα νησί, αντί να κατασκευάσει μία σχεδία και πάνω της να κολυμπήσει;...

 

Το δεύτερο ερώτημα, που τίθεται, είναι, με ποιον τρόπο το πρόσωπο αυτό ελπίζει να σωθεί; Σε ποιο άλλο πρόσωπο δηλαδή εναποθέτει τη σωτηρία του και πως θα συσχετιστεί με το τελευταίο αυτό πρόσωπο, για να σωθεί; 

Δύο λοιπόν ερωτήματα τίθενται σε μία ψυχική εργασία: 

Τι είναι αυτό που με τρομοκρατεί και οδηγεί σε μία ανάσχεση τη λειτουργικότητά μου, με την επίρρωση της οποίας μπορώ να επεξεργάζομαι ένα νόημα για την ύπαρξή μου, να ικανοποιώ τη θεμελιώδη ανάγκη της ύπαρξης αυτής και να θέτω τις αξίες και τις προσδοκίες μου για το μέλλον; 

Με ποιον τρόπο έχω αντικειμενοποιήσει τη σωτηρία μου, ως αγάπη μου για ένα πρόσωπο, στο οποίο έχω μεταβιβάσει κάτι από έναν ρόλο κηδεμονικό;

Καλώς και όχι κακώς οι άνθρωποι δεν είμαστε παντοδύναμοι. Η παντοδυναμία όχι μόνο εντάσσει κάποιον σε μία «μπραβίστικη» λογική επιβολής προστασίας με σχετικές ανταμοιβές, αλλά τον εξοβελίζει κατόπιν στο άυλο, το απόλυτα «άναρχο» και το απυρόβλητο, πράγματα με τα οποία δεν γίνεται εφικτό ένας άλλος να συνομιλήσει… 

Πέρα από το παραπάνω, αυτό στο οποίο έχω καταλήξει είναι πως πρακτικά ένας άνθρωπος δεν χρήζει υπέρτατης δύναμης, ανεξάντλητης εξουσίας και ναρκισσιστικής ολότητας, για να μπορεί να πραγματώνει την ύπαρξή του. Και τούτο, επειδή αυτή η αναζήτηση τον υποτάσσει σε μία εξάρτηση φαντασιακού τύπου, που τον υπονομεύει και του στερεί τη δυνατότητα να αποκτήσει τη δύναμη, την εξουσία και την πληρότητα που «απαρτιώνει» τη δική του τη ζωή. Ίσως αυτό που τελικά χρειάζεται, περισσότερο απ’ όλα ένας άνθρωπος είναι, 

ένας «έλεγχος»… 

…για να σπρώχνει μακριά του το κακό, να θέτει όρια στο αρκετά συμβατικό και να επικοινωνεί μία αλήθεια στο «καλό»…

 

και λίγοι καλοί φίλοι…

…που (ως ομοπαθείς) να τον νοιάζονται και να τον συμπονούν…

 

 

© 2021, Ελένη Κανακάκη, Ψυχολόγος