Οι ψυχικές ταυτίσεις στη «μακροοικονομία»

αφιερωμένο στον Julian Assange

Συζητώντας με μία φίλη νομικό, εκείνη επισήμανε πως στη γραμμή υπεράσπισης του συνηγόρου, στην συζητούμενη απ’ όλο το πανελλήνιο υπόθεση, μπαίνει το ζήτημα της επαγγελματικής αυθεντίας, όπως αυτή παρουσιάστηκε στη δήλωσή του «θα αναλάβω… μόνο εάν πειστώ για την αθωότητα του εναγόμενου». Σημαντική επίσης είναι η επισήμανσή της για την ψυχική σύνδεση του συνηγόρου με τον εναγόμενο.

Το πράγμα, υποθέτω, είναι ακόμη χειρότερο, επειδή η όλη σχετική τοποθέτηση ερείδεται σε ένα ψεύδος που εκφράζεται εμμέσως, πως ο συνήγορος είναι δηλαδή διατεθειμένος ακόμη και να παραβιάσει (επί της ουσίας) το απόρρητο πελάτη – δικηγόρου, κάτι ολότελα τραγικό και μεμπτό και να κριθεί νομικά για την αντιεπαγγελματική και αντιδεοντολογική του συμπεριφορά, προκειμένου να υπερασπιστεί το κοινωνικό καλό. Τούτο ξεπερνάει ακόμη και την εναλλακτική κριτική για τον μακιαβελισμό.

Άρα ο συνήγορος μεθοδεύει τη διαχείριση της υπόθεσης αυτής, ξεδιπλώνοντας μία άρτι αποκαλυφθείσα ψυχοπαθητική τακτική, ήτοι

-Κατ’ αρχάς, επικαλείται την «αυθεντία» του

-Στη συνέχεια «αποπλανεί» την κοινή γνώμη χρησιμοποιώντας ένα ψεύδος μέσω του οποίου επιδοκιμάζεται η αντιεπαγγελματική, σε βαθμό κακουργήματος, συμπεριφορά (στο πλαίσιο μίας σχέσης -δικηγόρου/πελάτη- αμοιβαίας αποπλάνησης)

-Για να καταλήξει εν τέλει να επιχειρήσει να «γυμνώσει» τους μηνυτές από την ασπίδα προστασίας τους, και να τους «ασκήσει βία» για πολλοστή φορά, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που αντλούνται απευθείας από τη δεξαμενή του φανταστικού (φταίνε οι εταιρείες, ο ΣΕΗ, οι εξωγήινοι...)

Εάν τα προηγούμενα συνιστούν βάσιμες «υποθέσεις», τότε μπορούμε να επεκτείνουμε το συλλογισμό μας πως η απρόσφορη συγκέντρωση και η διατήρηση της «εξουσίας» ενδοψυχικά (ψυχοπαθολογία) και κοινωνικά (κοινωνική παθολογία) συνεπάγεται πάντοτε, μα πάντοτε την «καταστολή», στο πλαίσιο μίας ηθικής διαστροφής ή μίας διαστροφής εκπεφρασμένης μέσω του «λιβιδινικού».

Τούτο, εάν θέλουμε, μακραίνει τον προβληματισμό μας στο κατά πόσο η εξουσία είναι δυνατόν να υπαχθεί στον ανθρώπινο χειρισμό και να απομακρυνθεί από το κύριο όργανό της, που δεν είναι άλλο, από ένα ταυτοτικό κάτοπτρο μέσα στον ψυχισμό.

Στο γνωστό μύθο του Tolkien γίνεται επεξεργάσιμη αυτή ακριβώς η ιδέα σε επίπεδο ενδοψυχικό, με την ανάπτυξη της άποψης της Freud για την τριμερή απαρτίωση της προσωπικότητας… δηλαδή,

…η εξουσία (κυρίως στην ακραία της έκφραση) δεν υπακούει σε οτιδήποτε θεμιτό, παρά μόνο στον εαυτό της. Ως συμπεριφορική (λοιπόν) ταύτιση εκβάλλει ως «καταστολή», που έχει λάβει χώρα πρώτα στο ενδοψυχικό του ατόμου (ως απάντηση στη συστηματική υπόσκαψη και αλλοτρίωση, που χρονολογείται από την καταβολή του), και έπειτα στο κοινωνικό…

…κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει αλήθεια η οποία να απορρέει από την ηθική του ατόμου, αλλά ηθική που απορρέει από την αλήθεια του ατόμου… και ασφαλώς την ικανότητά του όχι να καταστέλλει, αλλά να δημιουργεί… 

 

© 2021, Ελένη Κανακάκη, Ψυχολόγος